وااسفا ملامت کننده‌ای که با رنجش آبرومندان موجب نیشخند غفلت‌زدگان و طعنه‌زنان می‌شود.
شگفتی‌آور است سفیهی که برای فرو‌نشاندن شعله‌ی افروخته از درونش قصد خاموش کردن روشنایی‌بخش نهانش را می‌کند؛ غافل از این‌که در تاریکی باطن است که هیمه بر نهادش می‌ریزند و در بی‌اطّلاعی است که در آتش‌گاه ضمیرش می‌دمند.
واحسرتا بی‌قدری که چشم طمع، مهر تاریکی برقلبش نهاده است و دریغا افزون‌خواهی که اندوه بزرگواران را ابزار تفریح غفلت‌زدگی خویش کرده است؛ بی‌خبر از این‌که در پی شکیبایی رادمردمان ناتوان، بریده شدن دستان ستم‌پیشگان بی‌وجدان است.
ای بی‌خبر از حقیقت وامانده، حتّی اگر قابیل هابیل را هُبَل کند، جبریل به شیث اقتدا می کند.
ای بی‌اثر ترفندباف، هرزه خاییدن تا کی؟!